PRÆFATIO.
UBI inquisitiones botanicas primùm suscepit hujus compendii auctor, adjumenti nihil aderat præter quod Systema Naturæ, et Genera et Species Plantarum, perillustris Linnæi opera, præbebant. Nullos lustraverat hortos botanicos, unde plantarum auctoribus malè; descriptarum habitus memoriæ traderet atque recotgnosceret. Ergo si in incœptis esset perseverandum, ad fructificationis singularum specierum analysin se recipere necesse fuit. Ex observatione folùm characterum essentiallium et collatione plantarum congenerum, eruenda erant nomina generica specificaq. Hoc, rebus melius se habentibus, haud levidense foret opus; et difficultatibus à scriptorum botanicorum consuetudine quæ nova genera condere plus satis prohibet, ac conatibus insequentibus sub eodem genere conjugere plantas reverà norma dissimiles, ortis, magis arduum redditur.
Impedimenta talia dimovere; aliquid ad immortalis viri Systema illustrandum, conferre; necnon quædam, genera et species, antehac vel omnino incognita vel minus accurate adumbrata, scientiæ amatoribus annunciare; hujus opusculi propositum est.
Si nonnulli in compositionem subitaneam irrepserint errores; attamen quoad maximam operis partem, minimè; defuisse curam aut diligentiam, certò scit ipse et aliis fore manifestum sperat auctor. Plurimas quas defignavit plantas, suo in horto diu coluit. Ibi mutationes, quæ loco qut casu non rarò inducuntur, fallere desierunt; nec amplius varietates pro speciebus assumendi periculum est. Inde porro summa plantas in omni vegetationis gradu de anno in annum inspiciendi provenit occasio. Igitur si plantas antea sub eodem genere malè consociatas segregant; si quoque genera quædam instituit vel prorsus nova, vel quorum nulla sibi legenti unquam obvia suit descriptio, ne nimiùm ausum fuisse credatur, spes est.
Systematis Linnæi principia potiùs quàm verba observavit, et quoties hæc neglexit, illis eò magis consulere studuit. Quomodo enim perfectionem attingat res herbaria, nisi per indagationes eorum quibus contingit plantas inspicere in locis ubi sunt indigenæ. Nonne talium hominum minori quam par est diligentiæ ascribendus error, qui arborem illam Chinensem hactenùs Croton Sebiferum denominavit, quum generi Stillingiæ certò fit amandanda?
Notam dubietatis ad nomen genericum prnere, et differentias typis italicis indicare, sæpe contentus fuit.
Libertatem appellative assignandi paucis tantum concedendam sentit, quamobrem iis qui in hâc scientiâ meritò duces sunt, jus reliquit dicendi quænam sint nomina plantis nunc primùm descriptis.
Stirpes plus mille hoc opere comprehendi mirum fortasse videatur, quum cognitum fuerit vix non omnes collectas fuisse ex area non ampliore quæ linea bis duplicata quinquaginta millium passuum circumscribi potest. Etiam multæ adhuc latent, ut quotidie docet experientia. Gramina et plantæ classi Cryptogamiæ appertinentes, plerumq. intacta remanent. Præterea plures omittuntur arbores, frutices et herbæ, quorum fructificatio auctori nondum satis patuit.
CAROLINÆ MERIDIALIS, ad Ripas Fluvii Santee, 30 Dec. 1787.